Autoagresja, defilada i wypowiedź nieuporządkowana.

Trudno będzie trzymać się tematyki, którą sobie narzuciłam.

Szerzenie świadomości na temat zdrowia psychicznego? Trudny cel godzien podziwu! Ludzie, którzy się tym zajmują w sensowny sposób, odwalają świetną robotę. Trzeba do tego być bardzo otwartym, szczerym, nie obawiać się pokazywać słabości.  Regularnie pasę się na cudzych vlogach youtube'owych opatrzonych etykietami "mental health awareness". Krótko i zwięźle : też chcę.
 Jednak:

a) naprawdę boję się rozpowszechniać w internecie takie rzeczy. Zawsze, kiedy próbuję, walczę z durnymi scenariuszami, co się mnożą wbrew woli:

-że ktoś znajdzie mnie [jako prawdziwą osobę], a pozyskanych informacji użyje w wyjątkowo niszczący sposób;

-że ktoś zdobędzie władzę nade mną [szantaż etc.], używając tych informacji;

- że ludzie, których znałam kiedyś, a którzy teraz mnie nienawidzą, znajdą to wszystko i urządzą nagonkę;

-że [wstaw nieokreślone poczucie zagrożenia nie do wysłowienia]. Sprawia ono, że w końcu przeważnie kasuję wszystko, co wprowadziłam do sieci. Nigdy nie korzystałam z żadnych portali spolecznościowych właśnie dlatego.

b) pisanie o tym wymaga rozgrzebywania konkretnych wydarzeń, więc wielka blokada ogrania moją głowę, ilekroć próbuję. 

Ale będę próbować, choćby w ramach treningu.

Rzecz w tym, że słabo rozpoznaję własne emocje. Praktycznie nie potrafię świadomie się z nimi kontaktować i jeśli w ogóle odreagowuję, używam metod, które nadawałyby się do straszenia dzieci. Pracuję nad tym wszystkim pilnie z moim ulubionym psychoterapeutą - ksywa Doktorek - dokładnie dwa razy w tygodniu. Czarna to jednak robota. 

Zaczęłam wczoraj pisać post. Ustaliłam temat; w miarę pisania temat rozkrzewił się, nadeszły następne. Spłodziłam wielki elaborat, zabrnęłam w dygresje, wkurwiłam się i poszłam spać, nie wysławszy nic. Dziś próba numer dwa. 

Mam na sobie jasną bluzę z długimi rękawami. Lewy rękaw trochę poplamiony krwią. Pocięłam się przedwczoraj w nocy. Strupki pękły we śnie i zapaskudziły kolejną rzecz. 

Ostatnimi czasy nie robię kuku często ani w charakterze kary, ani nawet ze złości. Bliżej prawdy byłoby powiedzieć, że ze zmęczenia.

 Jeśli ludzi wokół jest zbyt wielu;  jeśli całe dnie spędzam "w ekspozycji" [tzn. na zwnątrz, bez czasu dla siebie, realizując zadania] . Jeśli inni wrzucają mi na głowę swoje historie, emocje i sprawy [ludzie lubią mi opowiadać o różnościach, bo ich przeważnie nie oceniam. "Wchłaniam" za to cudze nastroje czy zagdanienia, a potem chodzę z nimi przez cały dzien musującymi we mnie, i nie umiem się tego pozbyć. To, co dla innych jest niczym wielkim- nie proszą przecież o przysługę ani o pieniądze - dla mnie jest mocno obezwładniające]. 

... więc wszystkie elementy magazynują się, nawarstwiają, nakładają na siebie. Jestem przeprężona, nie mogę zasnąć, nie mogę się nawet położyć bez natłoku upierdliwych myśli, nie mam już siły rozmawiać sensownie, nie umiem przemóc lęku. Nic się nie wydarzyło, nie ma logicznego uzasadnienia dla tak paskudnego samopoczucia [wrażenie, jakby czekać na coś strasznego, co MUSI nadejść. Ale co, kiedy, jak, gdzie...?] 

Gdy się potnę, uzasadnienie jest. "No pewnie - a czego się spodziewasz? Robisz rzeczy, które robią tylko kompletne odpały - nikt normalny się tak nie zachowuje - więc jak masz się czuć? "

Można zwalić huśtawki nastrojów na własne zachowanie absurdalno - nieodpowiedzialne i w ten sposób uzasadnić wszystko. Tyle, że oczywiście nie nastrój pojawia się po akcie autoagresji, lecz akt autoagresji w wyniku nastroju. 

Kiedyś nie zdawałam sobie z tego sprawy. Kiedyś w ogóle nie zdawałam sobie sprawy z niczego podobnego - po prostu robiłam, co impulsy kazały. Byłam w gruncie rzeczy dosyć dzika. Przyznam szczerze, że łatwiej było nie wiedzieć, nie rozumieć, być przeświadczoną, że tak działa każdy człowiek. 

W każdym razie dwa dni temu byłam w pracy. Następnie odbyłam rozmowę z bliskim znajomym [ktory czyni wobec mnie jakieś zakusy emocjonalne]. Następnie dyskusja ze znajomą [wsparcie w konkretnej sprawie]. Następnie esemesowe konwersacje z człowiekiem, który od lat nie może o mnie zapomnieć, jednak nie może również zdecydować się na żadne "konkretności" - nic, tylko nażera się moją defiladą*.
Następnie nadszedł wieczór, i Współlokatorki urządziły małą nasiadówkę towarzyską w mieszkaniu. Było nas w sumie trzy. Niestety, ja doszłam już wtedy do momentu, gdy zaczynam się wyłączać. Potrzebuję wtedy zamknąć się w pokoju - najlepiej zaciemnionym- nie odzywać się, nie musieć być żadna konkretna, zdjąć ubranie, zmyć makeup, nie przyjmować żadnych bodźców. 

Często czuję, że zaraz mnie "wykasuje", ale zarazem nie chcę opuszczać towarzystwa. Chcę rozmawiać, bawić się i socjalizować jak wszyscy inni, no bo co w końcu...!  Ciało/głowa/coś innego fizycznego wysyła te sygnały, zamyka mnie w pudełku i robi na szaro, tymczasem część charakteru zależna ode mnie usiłuje się przeciwstawić. Wtedy właśnie kończę marnie. 

W każdym razie siedziałyśmy w przestrzeni wspólnej przy muzyce. Białe wino w kieliszkach, rozmowy. Dużo żwawości i ruchu, jasno, miło. W moim telefonie cały czas wiadomości. Muszę odpowiadać, bo jak nie odpowiadam [a bywa, że miesiącami, bo po prostu nie mogę się zmusić] ludzie czują się odepchnięci, a wtedy mogą zniknąć. Nawet, gdy nie mam na nich sił, muszę wiedzieć, że są "w odwodzie". 

 Trzymam w cuglach swoje nastroje, żeby nie było widać, jak robią rollercoaster. Muszę się śmiać, żartować [przecież to fajne, więc powinnam mieć na to ochotę]. W rezultacie jestem hipergłośna, hiperabsorbująca, teatralna do porzygania - ale innym się podoba, więc kontynuuję. W końcu przychodzi moment, kiedy przestaję czuć cokolwiek oprócz wyjątkowo paskudnego pobudzenia. Cały czas jednak muszę monitorować, jak "działam" w towarzystwie. 

Butelka wina ma uszkodzoną szyjkę. Zadzior w kształcie nowej szminki. Odparzam etykietę, bo butelka jest piękna. 

Kiedy Współlokatorki zajęte są swoimi papierosami, mówię, że idę postawić butelkę w pokoju. W pokoju szybko przeciągam "szminką" butelki po przedramieniu, bo od pierwszego momentu tylko o tym myślę. Wracam do kuchni. Krwawię na krzesło [na szczęście pod poziomem stołu], więc napycham rękaw papierem toaletowym. Szybko wycieram siedzenie. One myślą, że rozlałam wino. Cały czas jestem wesoła i głośna. 

Wracam do pokoju jeszcze kilka razy i używam - tym razem - żyletki, bo efekt akcji mija. Zimne strużki, w jakiś sposób miłe. Tak, jakbym piła wodę, tylko w drugą stronę. W ogóle nie czuję nic więcej, jedynie mokry chłód i te minirzeki.  Tak "na obiektywnie" zdaję sobię sprawę, że to, co robię:

 1) nie może być przyjemne, na pewno boli moje ciało, ale głowa ból wyparła ;

2) jest nieodpowiednie, a nawet niebezpieczne. 

Ponieważ jest takie, oczywiście nie mowię nikomu. Normą jest, że nie wolno podobnych rzeczy demonstrować. Innym człowiekiem, który robiłby tak, zajęłabym się - ale sobą nie. Oczywiście pobudzenie nie mija. Kończę, kładąc się po piątej rano, pijana,  wrzucona w sam środek uporczywego poczucia pt. "coś jest nie w porządku", opowiadając rzeczy, których potem nie znam [i znać nie chcę]. Regeneruję się po tym długo. Dziś drugi dzień nie ruszam się z łóżka, nie ubieram się, nic. Muszę mieć z czego czerpać w tygodniu.

Świat się "rozwarstwił" [jedną nogą w zwyczajności, drugą w "wiem, że się coś złego dzieje, coś się zdarzy. Gdzie jestem, skoro wszystko wczoraj wyglądało inaczej i czas płynął inaczej?" ] .

Wrażenie rozwarstwienia nie zniknie przez następnych kilka dni. Wyjątkowo nieznośny efekt. Ja stoję w lesie, inni  - przy ognisku. Inni widzą ulice ludne i głośne, ja - niebezpieczne i odkryte, przemieszczone.  Rozmawiamy ze sobą zza szyby, nie jestem pewna, czy mówię wystarczająco głośno, czy może za cicho? Obcy pytają, czy pochodzę stąd, bo mam obcy akcent.  Radzą też:"spokojnie", choć przecież nie robię nic szczególnego. 

Dzisiaj prałam rękaw bluzy, którą miałam na sobie w piątek. Pachniał metalem. Piorąc [w umywalce rudo że hej] rozmawiałam ze Współlokatorką A.
Bardzo wesoła rozmowa, neutralna. Padam z wyczerpania. 

* Defilada to stan podwyższonej intensywności, kiedy jestem wyłącznie własną wersją towarzyską. Taki przeintensywny, pełen niespotykanych historii człowiek otoczony atrakcyjnymi przedmiotami, pewien siebie, bardzo seksualny, bardzo "do przodu". Kreatywny, magiczny, ekspansywny.